moduł 3

moduł 3, medyczne różne, Anestezja, Anestezjologia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Medycyna katastrof
Medycyna katastrof
1. Definicja klęski żywiołowej
2. System organizacji i kierowania w miejscu zdarzenia
3. Postępowanie z ofiarami zdarzenia
3.1. Fazy akcji ratunkowej
4. Opieka przedszpitalna
5. Miejsce leczenia i stabilizacji chorego
6. Generalne zasady kwalifikacji pacjentów do leczenia w szpitalach
7. Punkt medyczny pomocy kwalifikowanej
8. Procentowy podział pomocy
9. Segregacja ewakuacyjna
Bibliografia
Literatura podstawowa
Literatura dodatkowa
Medycyna katastrof
1. Definicja klęski żywiołowej
Medycyna wypadków nagłych — najnowsza specjalność w medycynie — dopiero co
zaczęła zdobywać swoje miejsce w literaturze. Obejmuje szeroko wszystkie specjalności,
a także posiada swoje własne aspekty (np. opieka przedszpitalna).
Sztuka medycyny stanów nagłych polega na konieczności oceny, diagnozy i leczenia,
często z użyciem minimalnej ilości danych i czasu. Poznanie odpowiedzi na pytania,
z którymi zazwyczaj spotyka się lekarz podczas pierwszego kontaktu, jest podstawowym
krokiem na drodze do przetrwania w chaotycznej atmosferze na miejscu wypadku
i w Izbie Przyjęć.
Wypadek masowy
Wypadek, w którym ciężkich obrażeń doznaje więcej niż jedna osoba nazywany jest
wypadkiem masowym. Większość planów dotyczących lokalnych katastrof bierze pod
uwagę właśnie wypadki masowe, a nie prawdziwe katastrofy.
Katastrofa
Katastrofa jest wydarzeniem lub serią wydarzeń, których skutki przekraczają możliwości
systemu medycznego przewidzianego do pracy w rutynowych warunkach. Jest to
zdarzenie, w którym miejscowa administracja nie jest w stanie udzielić pomocy
wszystkim poszkodowanym w nagłych wypadkach i w którym wielu ludzi próbuje robić
szybko to, czego zwykle nie wykonuje, w warunkach, które nie są im znane. Jego skutki
przekraczają możliwości efektywnego przeciwdziałania im przez lokalne służby.
Cechy katastrofy:
⎯
nagłość występowania,
⎯
znaczna
liczba poszkodowanych,
⎯
zniszczenia materialne.
Tradycyjnie katastrofy klasyfikuje się jako
naturalne
(np. trzęsienia ziemi, tornada,
huragany) lub
spowodowane przez ludzi
(np. zawalenie się budynku, atak
terrorystyczny).
Katastrofa — jak już wspomniano — na ogół jest uważana za zdarzenie, którego skutki
przekraczają
możliwości efektywnego przeciwdziałania im przez lokalne służby. Na
przykład wypadek samochodowy z udziałem wielu samochodów i dwunastoma ofiarami
Medycyna katastrof
może być obsłużony przez system miejskich służb ratownictwa medycznego (EMS),
jednakże w rejonie wiejskim taki sam wypadek może już być katastrofą, jeśli zachodzi
potrzeba wezwania wsparcia spowodowana ograniczonymi możliwościami miejscowych
służb.
Podział katastrof:
1. Wywołane przez siły natury:
⎯
trzęsienia ziemi i powodzie (80%),
⎯
lawiny, wybuchy wulkanów,
⎯
pożary,
⎯
tajfuny,
⎯
susza.
2. Wywołane przez ludzi:
⎯
wojny,
⎯
terroryzm,
⎯
katastrofy cywilizacyjne,
⎯
katastrofy komunikacyjne,
⎯
wypadki przemysłowe i budowlane,
⎯
pożary.
Wtórne skutki katastrof:
⎯
głód,
⎯
choroby zakaźne,
⎯
epidemie,
⎯
zniszczenie środowiska naturalnego.
Strefy katastrofy
1. Strefa zniszczenia — obszar bezpośrednio dotknięty kataklizmem, ratownicy
docierają tutaj po przybyciu zorganizowanych oddziałów ratowniczych, pomoc
polega na wynoszeniu lub wyprowadzaniu poszkodowanych.
2. Strefa marginalna — graniczy ze strefą zniszczeń (groźba wtórnego zagrożenia),
miejsce gromadzenia opuszczających strefę zniszczenia ludzi starszych, dzieci
i niepełnosprawnych, przebywanie w niej nie jest bezpieczne.
3. Strefa filtracji — praktycznie niedotknięta zniszczeniem, miejsce zbiórki
poszkodowanych, granica kordonu sanitarnego, konieczne działania zespołów
Medycyna katastrof
psychologicznych, duże zapotrzebowanie na zapobieganie działaniom środowiska
(temperatura, odwodnienie).
4. Strefa odległa — nieznacznie odległa od miejsca katastrofy, baza struktur
medycznych.
Kataklizm, klęska żywiołowa
Do tej pory nie ma ujednoliconego nazewnictwa dotyczącego katastrof, co może być
przyczyną nieporozumień w dziedzinie badań naukowych i omówień poszczególnych
wypadków. Jednym z możliwych ujęć systematyki katastrof może być podział oparty na
ocenie skali takiego wydarzenia — począwszy od małych lokalnych klęsk, po katastrofy
na skalę międzynarodową.
Klęski złożone
Wydarzenia, w przypadku których mamy do czynienia z dwoma z wymienionych
zjawisk:
⎯
rozruchy,
⎯
konflikty zbrojne,
⎯
migracje ludności,
⎯
kryzys gospodarczy,
⎯
niedobór żywności, głód.
Medycyna katastrof
2. System organizacji i kierowania w miejscu zdarzenia
Stanowisko dowodzenia
Celem jest:
⎯
koordynacja pracy służb wypadkowych biorących udział w akcji ratunkowej w miejscu
zdarzenia,
⎯
łączenie z jednostkami wspierającymi w celu przekazywania informacji o zdarzeniu
i mobilizacja w razie potrzeby dodatkowych środków,
⎯
nadzór całościowy opieki nad ofiarami.
Stanowisko dowodzenia jest konieczne dla koordynacji jednostek do tej pory ze sobą
niewspółpracujących. Dzięki niemu prowadzona jest ciągła ocena sytuacji i zostają
określone potrzeby zwiększenia lub zmniejszenia środków w celu:
⎯
zwolnienia personelu służb ratowniczych, który jest już niepotrzebny w miejscu
zdarzenia,
⎯
zorganizowania rotacji kadrowej w obrębie grup ratowniczych narażonych na
stresujące/wyczerpujące sytuacje,
⎯
zapewnienia odpowiedniego zaopatrzenia w sprzęt,
⎯
zapewnienia opieki grupom ratowniczym (dostarczanie im jedzenia i napojów),
⎯
udzielania informacji wyższym urzędnikom administracyjnym i środkom masowego
przekazu (przez oficjalnego rzecznika),
⎯
ustalenia zakończenia operacji w miejscu zdarzenia.
System organizacji i kierowania w miejscu zdarzenia
Warunkiem skuteczności działania stanowiska dowodzenia jest łączność radiowa
z każdego dowolnego punktu, w którym odbywa się akcja ratunkowa (samochód, namiot,
miejsce udzielania pomocy).
Stanowisko dowodzenia musi być utworzone przy zewnętrznej granicy obszaru ściśle
zastrzeżonego (strefy wypadku), blisko punktu medycznego pomocy kwalifikowanej
i obszaru ewakuacji. Musi być ono łatwe do rozpoznania i dostępne. Jego lokalizacja
powinna umożliwiać wszystkie rodzaje komunikacji (wzrokową, radiową, drogową).
Stanowisko dowodzenia jest obsadzone przez personel kierowniczy szczebla policji,
straży pożarnej, służby zdrowia i wojska (o ile się tam znajduje). Istnieje możliwość
dołączenia do tej grupy przedstawicieli innych organizacji i grup (ochotnicy, kierownicy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]