Modele w pielegniarstwie, pielęgniarstwo LICENCJAT wymiana zastawki aorty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
klinika
Modele opieki pielêgniarskiej
Nursing care models
Maria T. Szewczyk, Katarzyna Cierzniakowska, Robert Ślusarz, Justyna Cwajda, Alina Stodolska
S t r e s z c z e n i e
W pielêgniarstwie œwiatowym istnieje ponad 20 modeli opieki pielêgniarskiej. Modele te zosta³y
podzielone na 4 kategorie: œrodowiskow¹, deficytu samoopieki i potrzeb, kategoriê potrzeb, systemu
oraz wspó³dzia³ania. W pielêgniarstwie chirurgicznym znacz¹cymi modelami, które mo¿na stosowaæ w
praktyce, s¹ model Virginii Henderson – kategoria potrzeb, s. Calisty Roy – kategoria systemu i
wspó³dzia³ania, oraz Dorothy Orem – kategoria deficytu samoopieki i potrzeb.
Słowa kluczowe:
model opieki, V. Henderson, s. C. Roy, D. Orem.
A b s t r a c t
International nursing care includes more than 20 models. They are divided on four categories:
environmental, self-care and needs deficit, needs, system and cooperation. In surgery nursing main
practical models are: Virginia Henderson model – needs category, sister Calista Roy model – system
and cooperation and Dorothy Orem model – self-care and needs deficit model.
Key words:
nursing care model, Virginia Henderson, Calista Roy, Dorothy Orem.
Po³¹czenie modeli pielêgniarskich z praktyk¹ jest
najbardziej wysublimowanym rodzajem opieki. Pro-
ces zastosowania modeli zaczyna siê wówczas, gdy
badacz, student lub pielêgniarka praktyk próbuje
wyobraziæ sobie, jakie bêd¹ implikacje wdro¿enia da-
nego modelu w rozwi¹zywaniu problemu pielêgniar-
skiego. Poprzez stawianie pytañ, np. czy stosuj¹c
model opieki Virginii Henderson lub inny, mo¿na
oczekiwaæ zmian w stanie zdrowia chorego w okre-
œlonych warunkach? A ponadto, czy np. poprzez
bezpoœrednie zastosowanie dwóch wspó³zawodni-
cz¹cych modeli w rozwi¹zywaniu jednego problemu
mo¿e byæ on rozwi¹zany na drodze alternatywnej?
Modele opieki pielêgniarskiej s¹ interesuj¹c¹ stra-
tegi¹ pog³êbienia wiedzy w zakresie rozwi¹zywania
problemów pielêgniarskich. Stanowi¹ o rozwoju pie-
lêgniarstwa praktycznego i naukowego. Na gruncie
polskim niektóre z nich mog¹ siê jeszcze wydawaæ
ponadczasowe.
w sposób szczególny stosuje – a i ma mo¿noœæ stosowaæ –
osobist¹ odpowiedzialnoœæ, odpowiadaj¹c¹ potrzebom oso-
by
,
której s³u¿y, to czyni jej pracê w pe³ni kreatywn¹ (...).
Autorka uwa¿a, ¿e pielêgniarka powinna uczyæ siê
przez ca³e ¿ycie po to, by móc pomagaæ choremu
w sposób profesjonalny [1].
Henderson model pielêgniarstwa odnosi do reali-
zacji zaburzonych potrzeb cz³owieka i definiuje pie-
lêgniarstwo (1965 r.)
jako pomoc okazywan¹ ludziom
(zarówno chorym, jak te¿ zdrowym) w wykonywaniu
czynnoœci przyczyniaj¹cych siê do utrzymania zdrowia
lub jego przywracania (wzglêdnie do spokojnej œmierci),
które to czynnoœci dana osoba wykonywa³aby sama, gdyby
mia³a doœæ si³, motywacji czy te¿ mia³a odpowiedni¹ wie-
dzê. Do zadañ pielêgniarki nale¿¹ takie dzia³ania i po-
moc danemu cz³owiekowi, aby w jak najkrótszym czasie
sta³ siê on od tej pomocy niezale¿ny
[2]. Definicja ta zo-
sta³a zatwierdzona przez Miêdzynarodow¹ Radê Pie-
lêgniarek i Œwiatow¹ Organizacjê Zdrowia.
Pielêgniarka, wg Henderson, w wype³nianiu za-
dañ wystêpuje w roli opiekunki, œrodka zastêpczego
(
substitute
), uzupe³niaj¹cego okreœlone niedomogi
i braki chorego w sferze bio-psycho-spo³ecznej. Jej
role to:
– profesjonalna pomoc w czynnoœciach opieki pie-
lêgnacyjnej,
Model Virginii Henderson
Zdaniem Virginii Henderson:
Doskona³oœæ w pie-
lêgniarstwie zale¿y od tego, co kandydaci do niego wnosz¹
(...), doskona³a pielêgniarka jest osob¹ wra¿liw¹ i wspó³-
czuj¹c¹ w stosunku do pacjentów: która po mistrzowsku
opanowa³a techniczne sprawnoœci pielêgnacji i która
82
przewodnik lekarza
klinika
– partner ustalaj¹cy wspólnie z chorym plan pielê-
gnacji.
Autorka wyró¿ni³a 14 komponentów podstawo-
wej opieki pielêgniarskiej – zwiêz³ych, wyczerpuj¹-
cych i zgodnych z ró¿nymi hierarchiami i poziomami
potrzeb ludzkich. Mówi o potrzebie rozwoju zdol-
noœci intelektualnych pielêgniarek i ich umiejêtnoœci
technicznych. Zachêca, aby w
ejœæ w skórê pacjenta, by
zrozumieæ jego potrzeby
[2–4]. Podkreœla koniecznoœæ
ci¹g³ego doskonalenia umiejêtnoœci interpersonal-
nych, co razem z wykorzystaniem potencja³u pacjen-
ta pozwoli na jego niezale¿noœæ. [4].
Henderson uwa¿a, ¿e pewne podstawowe potrze-
by s¹ wspólne dla istot ludzkich i odpowiednio wy-
magaj¹ zaspokojenia. Potrzeby fizjologiczne s¹ za-
spokajane w pierwszej kolejnoœci, inne s¹ bardziej
lub mniej nagl¹ce. Zaspokojenie potrzeb fizjologicz-
nych stwarza potrzeby wy¿szego rzêdu. Podchodze-
nie do potrzeb zgodnie z ich pierwszeñstwem jest
odbiciem hierarchii potrzeb Mas³owa, w której s¹
one ustawione w nastêpuj¹cej kolejnoœci: potrzeby
fizjologiczne; bezpieczeñstwo; przynale¿noœæ i uczu-
cie; szacunek i poczucie w³asnej godnoœci; samoak-
tualizacja, która zawiera samospe³nienie – samore-
alizacjê, wraz z potrzeb¹ estetyczn¹. Potrzeby ni¿-
szego rzêdu zawsze pozostaj¹, ale poniewa¿
nastêpuje obni¿enie w napiêciu zwi¹zanym z tymi
potrzebami, osoba jest w stanie przesun¹æ siê na po-
ziom potrzeb wy¿szego rzêdu.
Poszukiwanie potrzeb wy¿szego rzêdu wskazuje,
¿e stan chorego przesuwa siê w kierunku zdrowia
i pomyœlnoœci oraz dobrego samopoczucia. Hierar-
chia potrzeb jest przydatn¹ struktur¹ organizacyjn¹
do oceny mocnych stron, ograniczeñ i potrzeby in-
terwencji pielêgniarskiej u chorego [5].
– adaptacja warunkowana potrzebami fizjologicz-
nymi (
physiologic needs
),
– interakcja z innymi osobami i obraz samego sie-
bie (
self-concept
),
– role pe³nione w spo³eczeñstwie (
role function
),
– adaptacja zale¿na od systemu wspó³zale¿noœci
w relacji z innymi ludŸmi (s
ystem of interdepen-
dence
) [6, 7].
Podejmowanie decyzji przez pielêgniarkê i w³a-
œciwa ocena chorego to, zdaniem Roy, komponenty
dobrego pielêgniarstwa. W praktyce wprowadzane
s¹ przez zastosowanie procesu pielêgnowania, który
Roy ujmuje jako ocenê pierwszego i drugiego rzê-
du (diagnoza pielêgniarska, wdro¿enie i ocena). Pie-
lêgniarstwo Roy okreœla jako system wiedzy, proces
analizy i dzia³añ powi¹zany z opiek¹ nad chorymi
lub potencjalnie chorymi. [8]
Termin
adaptacja
rozumiany jest jako
proces i stan
.
Cz³owiek postrzegany jest jako otwarty system ada-
ptacyjny, znajduj¹cy siê w ci¹g³ym wzajemnym uk³a-
dzie zmian ze œrodowiskiem. Autorka ujmuje cz³o-
wieka jako osobê nara¿on¹ na ci¹g³e dzia³anie czyn-
ników œrodowiskowych, które w rezultacie wywo³uj¹
stres. W zwi¹zku z tym cz³owiek uruchamia system
obronny, którego zadaniem jest minimalizowanie
stresu [3].
C. Roy przyjmuje nastêpuj¹ce za³o¿enia:
1. Cz³owiek jest ca³oœci¹ biologiczn¹, psychiczn¹
i spo³eczn¹. Zmiany biologiczne tocz¹ce siê w or-
ganizmie cz³owieka zachodz¹ jednoczeœnie z ró¿-
norodnymi procesami w sferze psychicznej i spo-
³ecznej.
2. Cz³owiek znajduje siê w ci¹g³ej interakcji ze zmie-
niaj¹cym siê œrodowiskiem (doœwiadcza ustawicz-
nych zmian fizycznych, psychicznych i spo³ecz-
nych w okreœlonym œrodowisku i reaguje na nie).
3. Aby radziæ sobie ze zmieniaj¹cym siê otoczeniem,
cz³owiek wykorzystuje wrodzone lub nabyte me-
chanizmy obronne pochodzenia biologicznego,
psychicznego i spo³ecznego.
4. Zdrowie i choroba s¹ jedynym i nieuniknionym
wymiarem ¿ycia.
5. Aby pozytywnie reagowaæ na zmiany œrodowiska,
cz³owiek musi siê adaptowaæ zgodnie z w³asnym
systemem wartoœci.
6. C. Roy wymienia bodŸce, które oddzia³uj¹ na oso-
by, gdy staraj¹ siê zaadaptowaæ do œrodowiska, s¹
to bodŸce:
–
g³ówne
; czêœæ z nich znajduje siê w najbli¿szym
otoczeniu,
–
kontekstowe
; niektóre s¹ bardziej odleg³e, ale wi-
doczne,
Model s. Calisty Roy
Model s. Calisty Roy odnosi siê do systemu ada-
ptacji cz³owieka. Wed³ug Roy:
ludzie to bio-psycho-
socjalne systemy zdolne do adaptacji, które radz¹ sobie ze
zmianami otoczenia poprzez z³o¿ony proces adaptacji.
Wyró¿nia 4 podsystemy potrzeb:
1. potrzeby fizjologiczne,
2. postrzeganie siebie,
3. funkcjê roli,
4. wspó³zale¿noœæ.
Pielêgnacja chorego reguluje bodŸce, które wp³y-
waj¹ na adaptacjê cz³owieka. Autorka wskazuje na
nastêpuj¹ce komponenty:
1. Ka¿dy cz³owiek jest postrzegany jako jednostka
w nieustannej wymianie ze œrodowiskiem.
2. Cz³owiek dysponuje czterema sposobami ada-
ptacji:
przewodnik lekarza
83
klinika
–
pozosta³oœciowe
; niektóre s¹ czêœci¹ tej osoby ze
wzglêdu na jej dziedzictwo lub kulturê.
Dlatego adaptacja cz³owieka jest zdeterminowana
efektami dzia³ania stymulacji:
– stymulacja ogniskowa (
focal stimuli
) jest to sytuacja
wyzwalaj¹ca natychmiastow¹ reakcjê, sk³aniaj¹ca
do szukania pomocy. Zadaniem pielêgniarki bê-
dzie rozpoznanie podstawowego czynnika wyzwa-
laj¹cego okreœlone zachowanie;
– stymulacja znaczeniowa, œrodowiskowa (
contextual
stimuli
), wszystkie inne sytuacje dok³adaj¹ce siê do
stymulacji ogniskowej. Zadaniem pielêgniarki bê-
dzie okreœlenie czynników indywidualnych lub
œrodowiskowych, które w sposób poœredni wp³y-
waj¹ na zachowanie siê cz³owieka;
– stymulacja residualna, resztkowa, niespecyficzna
(
residual stimuli
), to stymulacja ogólna, resztkowa,
niejasna, która mo¿e wp³ywaæ na cz³owieka, lecz
jej wp³yw mo¿e nie byæ natychmiast poznany. Pie-
lêgniarka poznaje wartoœci cz³owieka chorego, je-
go wierzenia, doœwiadczenie oraz czynniki wp³y-
waj¹ce na postawê i zachowanie [3, 7, 8].
Poziom adaptacji cz³owieka to poziom okreœlaj¹-
cy zakres stymulacji prowadz¹cych do pozytywnych
reakcji (je¿eli poziom stymulacji nie przekracza
okreœlonego poziomu adaptacji, cz³owiek reaguje
pozytywnie, je¿eli jednak stymulacja przekroczy ten
poziom, cz³owiek nie mo¿e lub nie potrafi reagowaæ
pozytywnie).
Pielêgniarka w procesie pielêgnowania okreœla tak-
¿e zachowanie cz³owieka i ocenê stymulacji.
C. Roy uzasadnia, ¿e jest ona wskaŸnikiem pozwalaj¹-
cym rozpoznaæ, w jaki sposób cz³owiek radzi sobie
z istniej¹cymi zmianami w stanie zdrowia oraz w jaki
sposób siê adaptuje. Zadaniem pielêgniarki bêdzie mo-
dyfikowanie nieefektywnego zachowania lub wzmac-
nianie pozytywnych zachowañ adaptacyjnych [9–11].
W
Nursing: Concepts of Practice
(wydanie
z 1980 r.) Orem formu³uje swoj¹ koncepcjê i pre-
zentuje 3 g³ówne za³o¿enia:
– materia i granice pielêgnowania,
– obiekt pielêgnowania,
– potrzeby pielêgniarek.
Wyró¿nia 5 dziedzin i zakresów dzia³ania pielê-
gniarki:
1. nawi¹zaæ i utrzymaæ relacjê pielêgniarka – pa-
cjent;
2. okreœliæ, czy danej osobie mo¿na pomóc przez
pielêgnowanie;
3. odpowiedzieæ na wymagania pacjenta i jego po-
trzeby pielêgnacyjne;
4. udzieliæ pomocy pacjentowi i jego rodzinie po-
przez pielêgnacjê;
5. koordynowaæ i ³¹czyæ pielêgnowanie ze s³u¿eniem
w innego rodzaju potrzebach [13].
Domen¹ pielêgniarstwa, wg Orem, jest definicja
dotycz¹ca pielêgnowania poszczególnych osób lub
grup, którym mo¿na pomóc poprzez pielêgnowanie
oraz dzia³ania, w które anga¿uje siê pielêgniarka.
Orem uwa¿a, ¿e pielêgnowanie
jest to potrzeba samo-
dzielnej opieki, zapewnienie i przeprowadzanie jej nie-
ustannie, aby utrzymaæ ¿ycie, zdrowie, rekonwalescencjê
z choroby i radziæ sobie z ich nastêpstwami wobec po-
szczególnego cz³owieka
[13].
W celu wyjaœnienia powy¿szej definicji Orem
wskazuje na 3 g³ówne punkty odniesienia:
– niedostateczna samodzielna opieka wskazuje na
potrzeby pielêgnacyjne;
– samodzielna opieka anga¿uje usystematyzowane
i celowe dzia³ania, które s¹ konieczne dla chorego;
– system pielêgnacyjny jest rezultatem praktyki pie-
lêgnacyjnej, która mo¿e zapewniæ konieczn¹ po-
moc choremu.
Wymagania w zakresie samodzielnej opieki s¹ po-
strzegane jako
rozwojowe, uniwersalne lub odchyleñ
w zdrowiu.
Aby sprostaæ tym wymaganiom, Orem
odnosi je do pewnych umiejêtnoœci sprawowania
przez cz³owieka samodzielnej opieki, natomiast pie-
lêgniarki, wkraczaj¹c w sytuacjê pacjenta, aby s³u-
¿yæ opiek¹, winny mieæ specjalne umiejêtnoœci
(D. Orem nazywa je
nursing agency
).
Przyjmuje tak¿e, ¿e pomaganie powinno odby-
waæ siê na 3 poziomach opieki, a kryterium rozró¿-
niaj¹cym rodzaj udzielanej opieki powinien byæ za-
kres samodzielnoœci pacjenta [7, 8, 14].
System pielêgnacyjny Orem opiera siê na prze-
konaniu, ¿e pielêgniarki, pacjenci lub oboje grupy
razem mog¹ zaspokoiæ potrzeby.
Model opieki Dorothy Orem
Dorothy Orem zaproponowa³a interesuj¹cy mo-
del opieki pielêgniarskiej, który mo¿e byæ realizo-
wany w ramach procesu pielêgnowania w lecznic-
twie szpitalnym i œrodowiskowym. Autorka uwa¿a,
¿e ka¿dy cz³owiek powinien odpowiadaæ za w³asne
¿ycie, zdrowie, bezpieczeñstwo, pod warunkiem ¿e
jest zdolny do w³aœciwego postêpowania [12].
Orem skupia siê na zdolnoœciach cz³owieka do
sprawowania opieki nad sob¹, zdefiniowanej jako
wy-
konywanie czynnoœci, które poszczególni pacjenci zapocz¹t-
kowuj¹, wykonuj¹ samodzielnie do utrzymania ¿ycia,
zdrowia
. Zdolnoœæ do opieki nad sob¹ jest zdefinio-
wana jako samoopieka, a zdolnoϾ do opieki nad in-
nymi jako opieka zale¿na/uzale¿niona [12].
84
przewodnik lekarza
klinika
Autorka wyró¿nia 3 poziomy tego systemu:
– ca³oœciowo-kompensacyjny – to sytuacja, gdy pa-
cjent nie jest w stanie przeprowadziæ samodziel-
nej opieki i pielêgniarka ca³kowicie przejmuje od-
powiedzialnoϾ;
– czêœciowo kompensacyjny – to sytuacja, gdy pie-
lêgniarka i pacjent s¹ wzajemnie zaanga¿owani
w opiekê;
– system wspomagaj¹co-edukacyjny – to sytuacja,
gdy pacjent potrzebuje pomocy w takim dzia³aniu,
jak podejmowanie decyzji, przyswajanie wiedzy,
aby byæ za siebie odpowiedzialnym.
Autorka omawia wymiary praktyki pielêgniarskiej
w aspekcie socjalnym, interpersonalnym i technolo-
gicznym. Proces pielêgnowania odnosi wprost do fi-
lozofii na temat tego, czym jest pielêgnowanie i za co
jest odpowiedzialne. Podkreœla, ¿e etapy procesu to
technologiczne komponenty pielêgnacji, które po-
winny byæ skoordynowane ze sk³adnikami interper-
sonalnymi i spo³ecznymi w ka¿dej sytuacji. Pielêgno-
wanie okreœla jako proces wymagaj¹cy od pielêgniar-
ki uczestnictwa w dzia³aniach interpersonalnych,
spo³ecznych oraz technologiczno-profesjonalnych.
Dzia³ania interpersonalne i spo³eczne wymagaj¹ od
pielêgniarki:
– inicjowania i podtrzymywania efektywnej wspó³-
pracy z pacjentem, jego rodzin¹ i innymi,
– akceptowania koniecznoœci odpowiedzi na pytania
zwi¹zane ze zdrowiem,
– ustawicznej wspó³pracy i wymiany informacji z pa-
cjentem i innymi.
Z kolei w dzia³aniach technologiczno-profesjo-
nalnych wyró¿nia diagnostykê (najistotniejsze jest
okreœlenie deficytu samoopieki), aktualne i przysz³e
potrzeby opiekuñcze, dzia³ania zalecaj¹ce, reguluj¹-
ce i kontrolne.
Orem podkreœla, ¿e zakres realizacji procesu pie-
lêgnowania zale¿y od pacjenta i jego rodziny, pielê-
gniarki, a tak¿e innych czynników. Koncepcja zak³a-
da:
okreœlenie deficytu samoopieki, pielêgnowania i przy-
gotowania do samoopieki.
Zdaniem autorki, nie
wszystko, czym siê zajmuj¹ ludzie, koresponduje
z prowadzeniem zdrowego stylu ¿ycia, a stopieñ,
w jakim osoba prowadzi zdrowy styl ¿ycia, nazywa
terapeutyczn¹ samoopiek¹ [7, 8].
Zdaniem Orem rola pielêgniarki polega na poma-
ganiu (pomaganie w pielêgnowaniu) ludziom w reali-
zowaniu ich w³asnych potrzeb samoopiekuñczych.
Rozpoznanie deficytu opieki i jego tendencji rozwo-
jowych powinno siê odbywaæ na podstawie objawów,
w oparciu o wnikliw¹ obserwacjê i znajomoœæ ogól-
nych zasad i prawid³owoœci klinicznych. Wsparcie
emocjonalne pielêgniarki kierowane na pacjenta mo-
¿e polegaæ na dostarczaniu w umiejêtny sposób odpo-
wiedniej wiedzy. Brak wsparcia mo¿e wp³ywaæ ujem-
nie na przebieg i postrzeganie zaleceñ terapeutycz-
nych. Wp³yw pielêgniarki na sferê emocjonaln¹ i po-
znawcz¹ pacjenta mo¿na realizowaæ przy zastosowaniu
pewnej kombinacji metod, np. biblioterapii, muzyko-
terapii, æwiczenia samoœwiadomoœci, grup wsparcia
spo³ecznego, jak równie¿ poprzez tworzenie grup dy-
daktyczno-podtrzymuj¹cych [7, 8, 15, 16].
Podsumowanie
Zdaniem Henderson najwiêcej czynnoœci pielê-
gniarskich dotyczy obrêbu potrzeb fizjologicznych,
które nale¿¹ do potrzeb podstawowych, gwarantu-
j¹cych cz³owiekowi mo¿liwoœæ przetrwania i ¿ycia
jako istocie bio-psycho-spo³ecznej.
Koncepcja Roy zak³ada, ¿e poza zakresem po-
trzeb biologicznych cz³owieka podstawow¹ potrzeb¹
jest integracja psychiczna. Uznaje, ¿e ludzie musz¹
wiedzieæ, kim s¹, aby mogli ¿yæ w poczuciu jednoœci
ze sob¹. Najistotniejsz¹ i mocn¹ stron¹ modelu sio-
stry Roy jest wskazanie na potrzebê adoptowania siê.
Rol¹ pielêgniarki z kolei jest wzbogacanie i wzmac-
nianie oddzia³ywañ chorego z otoczeniem.
Orem zak³ada, ¿e cz³owiek jest zdolny do samo-
opieki. Ta zdolnoœæ wyra¿a siê mo¿liwoœciami zaj-
mowania siê sob¹ w stopniu koniecznym do normal-
nego funkcjonowania, rozwoju, zachowania zdrowia
i dobrego samopoczucia.
Przedstawione modele opieki pielêgniarskiej wska-
zuj¹ na ich praktyczny wymiar. Akcentuj¹ odpowie-
dzialnoœæ pielêgniarek za opiekê nad osobami chory-
mi i zdrowymi. Celem pielêgnowania, wg autorek,
jest pomoc okazywana ludziom w osi¹ganiu zdrowia,
zapobieganie chorobie poprzez w³aœciwie postawion¹
diagnozê pielêgniarsk¹ i proces pielêgnowania, wyra-
¿ony podjêtymi interwencjami pielêgniarskimi.
Piśmiennictwo
1. Henderson V.
Excellence in nursing
. Am J Nurs 1990; 90 (4):
76-7.
2. Collins S. Parker E.
Propedeutyka pielêgniarstwa.
PZWL,
Warszawa 1989.
3. Wronska I.
Rola spo³eczno-zawodowa pielêgniarki.
CEM,
Warszawa 1997.
4. Henderson V.
The nursing process – is the title right?
J Adv
Nurs 1982; 7 (2): 103-9.
5. Bruner LS, Suddarth DS.
Medical – Surgical Nursing.
JB.
Lippincott Company, Philadelphia 1988.
6. Roy CL.
The adaptation model.
Appleton-Century-Crofts,
New York 1980.
7. Polit D, Hungler B.
Essentials of nursing research.
Lippin-
cott Company. Philadelphia 1993.
8. Roy CL.
Developing nursing knowledge: Practice issues raised
from four philosophical perspectives.
Nurs Sci Q 1995; 8: 79-85.
przewodnik lekarza
85
klinika
9. Yura H, Walsh M.
The nursing process.
Appleton-Century-
-Crofts 1988.
10. Roy CL.
The Roy adaptation model, conceptual models for nur-
sing practice.
New York 1980.
11. Johnston NE.
Roy’s adaptation model.
Baumann A (ed.).
Psy-
chiatric and Psychosocial Nursing.
Dacker Inc Toronto – Phi-
ladelphia 1990.
12. Orem DE.
Nursing concepts of practice.
McGraw-Hill, New
York 1985.
13. Orem DE. Nursing:
Concepts of practice
. McGraw-Hill,
New York 1980.
14. Orem DE.
Vardiman EM. Orem’s nursing theory and positive
mental health: practical considerations.
Nurs Sci Q 1995; 8:
165-73.
15. Duff V.
Orem’s Self-Care model.
Baumann A (ed.).
Psychia-
tric and Psychosocial Nursing
. 1990.
16. Dennis C M.
Self-care deficit theory of nursing: Concepts and
applications.
St. Louis: Mosby 1997.
dr med. Maria T. Szewczyk
mgr Katarzyna Cierzniakowska
mgr Justyna Cwajda
mgr Alina Stodolska
Zakład Pielęgniarstwa Chirurgicznego
Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy
kierownik Zakładu dr med. Maria T. Szewczyk
SPZOZ Wojewódzki Szpital im. dr. J. Biziela
dr med. Robert Ślusarz
Zakład Pielęgniarstwa Neurologicznego
i Neurochirurgicznego Collegium Medicum
kierownik Zakładu dr hab. n. med. Wojciech Beuth
SP Szpital Kliniczny im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy
86
przewodnik lekarza
[ Pobierz całość w formacie PDF ]