Moje 10 płyt lat osiemdziesiątych, Nosferatu Beksa, felietony
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Moje 10 płyt lat osiemdziesiątych
Mogłoby się wydawać, że wybór dziesięciu najlepszych płyt lat 80. to sprawa bajecznie prosta. Ich tytuły ma się bowiem na co dzień w pamięci i przy każdej
okazji można je wymienić. Gdy się jednak do tego zabrać i zacząć je spisywać, okazuje się że owa złota dziesiątka składa się z kilkunastu albo nawet
kilkudziesięciu pozycji... Po długich, a ciężkich cierpieniach dokonałem więc paru skreśleń i oto co zostało:
1.
JOY DIVISION
CLOSER (czerwiec 1980)
Bez wątpienia pierwszy wielki album tego dziesięciolecia. Bez niego muzyka rockowa lat 80. byłaby chyba całkowicie inna. Już po pierwszym przesłuchaniu urzekła
mnie najsilniej strona druga, a szczególnie ostatnie trzy utwory. Po ich uważnym przesłuchaniu coś ulega zmianie w ludzkiej psychice, słońce świeci już inaczej, obiad
smakuje nie tak samo. Tuż przed śmiercią, zupełnie nieświadomie, Ian Curtis stworzył arcydzieło. Trudno więc się dziwić, że
Closer
zainspirował aż tylu
wykonawców. Bez niego nie powstałyby takie perły rocka jak
Faith
,
Pornography
czy
Disintegration
The Cure,
Heaven Is Waiting
The Danse Society czy
Garlands
Cocteau Twins.
Closer
jest jednym z kamieni milowych w historii rocka i jedną z moich ulubionych płyt wszechczasów.
2.
JOHN FOXX
THE GARDEN (wrzesień 1981)
Ten album nazwałbym bez zastanowienia płytą lat osiemdziesiątych. To prawdziwa esencja romantyzmu zamienionego na dźwięki i wyśpiewanego za pomocą
syntezatorów. Szczytowe osiągnięcie neoromantyczno-elektronicznego nurtu w muzyce rockowej z początku dekady. Lata 80. to era elektroniki, muzyki techno-pop,
cukierkowej, dyskotekowej szmiry spod znaku Dietera Bohlena. Na tle tych wszystkich produkcji
The Garden
Foxxa lśni wszystkimi barwami tęczy w blasku
zachodzącego słońca. Mogę tej płyty słuchać tygodniami, miesiącami, latami. To ostatnia celebracja miłości i wiosny wśród ruin starożytnych kościołów i parków,
konsekwentnie niszczonych przez betonową i komputerową cywilizację. Inne podobne albumy z tego okresu (
Vienna
i
Rage In Eden
Ultravox) to tylko poszczególne
kwiatki w muzycznym ogrodzie Foxxa.
3.
ROXY MUSlC
AVALON (maj 1982)
Muzyka dobra na każdą okazję. Elegancka, wysmakowana, subtelna, wzruszająca. Jeden z najlepiej zrealizowanych albumów tego dziesięciolecia.
Avalon
jest niczym
dobry drink popijany na tarasie z basenem w gorące słoneczne popołudnie. Bryan Ferry wspiął się tu na szczyty swego kunsztu wykonawczego, a Rhett Davies pokazał
czego może dokonać producent w studiu nagraniowym.
Avalon
nie zestarzeje się nigdy, przetrwa jako wzór produktu doskonałego. Powstało potem wiele wyważonych
i smakowicie wykonanych zbiorów piosenek (
Brothers In Arms
Dire Straits czy następne płyty samego Ferry'ego,
Boys And Girls
i
Bete Noire
) - ale były to już tylko
kopie.
4.
PETER GABRIEL
IV (wrzesień 1982)
Muzyka przez wielkie M. Peter Gabriel wyrósł w moim odczuciu na czołowego artystę tej dekady. Czwarty album realizował przez ponad dwa lata, pracował nad
każdym dźwiękiem, wielokrotnie przearanżowywał każdy utwór. Rezultat jest prawdziwa rewelacją, najbardziej - przynajmniej dla mnie - przekonującą fuzją muzyki
afrykańskiej i współczesnego rocka. Gabriela fascynował przede wszystkim rytm, zniewala nim słuchacza, hipnotyzuje, wprowadza w trans. Atmosfera tego albumu
jest niemożliwa do powtórzenia. Tylko Kate Bush udało się osiągnąć podobny efekt na wydanej kilka tygodni później płycie
The Dreaming
. Gabriel przeszedł samego
siebie i szkoda, że potem - w 1986 roku - zadowolił się wydaniem kolekcji pięknych, ale raczej zwyczajnych piosenek (
So
). Może zdawał sobie sprawę, że swoje opus
magnum ma już za sobą.
5.
MARILLION
FUGAZI (marzec 1984)
Drugi album formacji oskarżanej nieustannie o kopiowanie Genesis. Fani uważają pierwszy LP
Script For A Jester's Tear
, za najciekawszy w dyskografii Marillion - a
przecież właśnie on był katalogiem muzycznych inspiracji Fisha i kolegów: od Genesis przez Barclay James Harvest i Van Der Graaf Generator, po Pink Floyd.
Fugazi
jest pozycją najdoskonalszą i najambitniejszą zarazem. To bardzo trudna płyta, skomplikowana muzycznie i tekstowo - dzięki czemu wystarcza na długie lata. Jest też
najbliższa memu sercu... może dlatego, że Fish tak otwarcie mówi tam o kobietach?
6.
CAMEL
STATIONARY TRAVELLER (maj 1984)
Nie spodziewałem się, że zespół działający tak długo jak Camel zdobędzie się na nagranie równie udanej płyty. Nie jest ona odkrywcza pod żadnym względem, ale
zawiera bezpretensjonalnie piękną muzykę. Utwory
Pressure Points
czy
Stationary Traveller
pokazują, jak zmusić gitarę do płaczu - i słuchacza również. Andy Latimer
zdawał sobie sprawę, że w tych czasach podobna muzyka trafi tylko do wrażliwego odbiorcy, wychowanego w latach 70. Udowadnia jednak, że jest gitarzystą wysokiej
klasy i pokazał dobitnie, dlaczego artyści pokroju Steve'a Rothery'ego (Marillion) powołują się na niego.
Stationary Traveller
to jedna z najczęściej słuchanych przeze
mnie płyt.
7.
THIS MORTAL COIL
IT'LL END IN TEARS (listopad 1984)
Rok 1984 był najbardziej obfity, jeśli chodzi o muzycznie perły. Firma 4AD stanęła wówczas u progu odkrycia nowego rockowego kamienia filozoficznego. Wydawało
się, że kanony gatunku zostaną złamane. Niestety, LP zmontowany przez Ivo pod szyldem This Mortal Coil okazał się cudem jednorazowym. Dzięki temu pozostanie w
historii jako swoisty ewenement. Przypomnijmy przy okazji, że szef 4AD pragnął stworzyć coś na miarę utworu
Atmosphere
z repertuaru Joy Division; coś, w czym
brzmiałoby piękno desperacji. Udało mu się.
8.
TALK TALK
THE COLOUR OF SPRING (luty 1986)
Mark Hollis i Tim Friese-Greene już w lutym sprowadzili wiosnę, oddając swoją muzyką wszystkie jej barwy. Zespół Talk Talk zawsze tworzył wzruszającą muzykę i
zawsze zaliczał się do moich ulubionych, jednak ta płyta przeszła wszelkie oczekiwania. Stała się dla mnie albumem roku 1986 i natychmiast znalazła się na
honorowym miejscu. Ktoś powiedział, że przy takiej muzyce można się zakochać.
9.
DEAD CAN DANCE
WITHIN THE REALM OF A DYING SUN (sierpień 1987)
Mimo że pierwszy LP This Mortal Coil pozostanie na zawsze najwybitniejszą pozycją firmowaną przez 4AD, Lisa Gerrard i Brendam Perry zdołali swoją trzecią płytą
wspiąć się jeszcze wyżej.
Summoning Of The Muse
i
Persephone
można śmiało uznać za najbardziej uduchowione utwory stworzone kiedykolwiek przez zespół
uważany w sumie za rockowy.
Dying Sun
jest niczym genialne postscriptum do
It'll End In Tears
. Każdorazowe słuchanie tej płyty kończy się sięgnięciem po
chusteczkę. Po pierwszym kontakcie z nią byłem bliski wyrzucenia przez okno wszystkich albumów z muzyką poważną, jakie znałem.
10.
THE SISTERS OF MERCY
FLOODLAND (listopad 1987)
Gdyby Andrew Eldritch nie istniał i nie tworzył muzyki, ktoś musiałby go zastąpić - bez The Sisters Of Mercy lata 80. po prostu nie mogłyby się zakończyć. Ta płyta
jest kropką nad i. Można tu znaleźć wszystko, co w ostatniej dekadzie wyróżniało muzykę spod znaku Joy Division, The Cure, Bauhaus czy Xymox.
Floodland
jest w
stanie postawić na nogi każdego, wyrwać go z najgłębszej depresji i zmusić do szaleńczego tańca duchów. Ta muzyka eksploduje, zniewala ekspresją, narkotyzuje
nawiedzonymi tekstami... Jak jej nie pokochać, skoro tworzy ją najwybitniejszy przedstawiciel rodu czarnych kotów, mając przy boku jedną z najpiękniejszych kobiet
tego świata? Po wysłuchaniu
Floodland
zwariowałem ostatecznie i mam nadzieję, że nie ma na świecie psychiatry, który potrafiłby mnie uleczyć.
TOMASZ BEKSIŃSKI
Magazyn Muzyczny nr 8/1989
[ Pobierz całość w formacie PDF ]